Absence makes heart go fonder.

Absence makes heart go fonder.

I'm a strong believer of this. dapat lang. kasi matagal kaming hindi nagkikita ng bf ko. you see, we have long distance relationship. and believe me.. mahirap.. as in..

noon.. lagi kaming magkasama. sa pagkain, pagpunta sa klase, pag-internet, manood ng plays at sine, minsan kahit sa pagtulog. para lang kaming barkada, doing simple things, making it easy and getting stronger. we are happy and no cares for the world. then it all comes tumbling down.

noon... life is great, kaya hindi namin napapansin kung anu man ang nasa harap na naming problema. sometimes when you have a colorful background, you tend to ignore the gray areas, even if its right there, staring in front of you. inaamin ko bago pa man dumating ang sitwasyong ito, alam ko na, magkakaroon kami ng problema. pero binalewala ko yun. hindi ko kasi iniisip na mangyayari sa amin ang ganito. well i guess, that's life.

ngayon.. magkahiwalay na kami. pero gusto ko syang laging makasama. alam ko may mga paraan para magkausap kami at magkita kahit malayo kami sa isat-isa. pero.. mapipisil at makukurot mo ba ang text? ma-fe-feel ko ba ang init nya kapag nakikita ko sya sa webcam? kaya ko bang makipaglips-to-lips sa 3G? gusto kong ma-feel lagi just the pleasure of his company. the security i feel kapag nandyan lang sa tabi ko. but i guess, im asking too much, just like before that im taking it too much for granted.

ngayon... alam kong walang dapat sisihin na ako'y nandito pa din at sya'y malayo na. we are just making the most out of this situation. we are happy living our lives separately, doing things independently and communicating regularly. but there is a nagging feel that something is missing. para akong naputulan ng paa pero hindi ko na lang pinapansin kasi may saklay naman. kahit masakit at ngawit na ang kilikili dahil sa paggamit ng saklay, pipilitin mo pa din gamitin ito dahil kailangan mo pa ding maglakbay. yes, life goes on...

we dont let distance come between us.